رباعی ۹

ای شیخ مگو در همه چیز استادی

هی باد مکن که عاقبت بر بادی

در هند به این گمان رسیدند که تو

انگار که از دماغ فیل افتادی

رباعی ۸

پرسید چگونه ای در این شب ها تو؟

گفتم که اسیر مشق شب ها با تو

گفتا که به خورشید شکایت ببریم

گفتم که نگه دار زبان حالا تو!

رباعی ۷

بر سفره ی آب هم پذیرایی نیست

سر را بزنم به صخره ای؟ جایی نیست

مانند مسیر موج بی برگشتم

جایی که کویر هست و دریایی نیست

رباعی ۶

از شدّت گریه آستین می خوردم

هی زخم زبان از آن و این می خوردم

ای شیخ کدام فطریّه مال من است

من غالب اوقات زمین می خوردم

رباعی ۵

روز خوش سر نهادنم آمده است

در پیش تو ایستادنم آمده است

سی روز لبم را نرساندم به لبت

هنگام زکات دادنم آمده است

رباعی ۴

کوتاه نیا که ساربان بد می رفت

حرف از همه جا بود که می زد می رفت

شب های مناجات و دعا را بردند

جایی که نباید که نباید می رفت

رباعی 3

بسم الله الرّحمان الرّحیم

وقتی همه سنگ اند تو الماس بمان

یکپارچه غرق عمق احساس بمان

تنها به تو فکر می کنم پس لطفا

در بین مخاطبین من خاص بمان

رباعی 2

بسم الله الرّحمان الرّحیم

جز اشک اگر هیچ نیاموخته ام

با این جریان همیشه دلسوخته ام

ار غیر تو دل نگاه را در چشمت

چون پارچه ای بریده ام _ دوخته ام

رباعی 1

بسم الله الرّحمان الرّحیم

گفتم که چه ای؟ گفت غمی جانکاهم

گفتم سخنت؟ گفت که خون می خواهم

گفتم به کدام جرم ناکرده ی من؟

گفتا که خموش... دم مزن.... من شاهم

دوبیتی امام رضا

بسم الله الرحمان الرحیم

اگر خوبم اگر بد می کشاند

اگر صفرم اگر صد می کشاند

دلم تنگ است تنها علتی که

مرا تا شهر مشهد می کشاند