رباعی ۹

ای شیخ مگو در همه چیز استادی

هی باد مکن که عاقبت بر بادی

در هند به این گمان رسیدند که تو

انگار که از دماغ فیل افتادی

رباعی ۸

پرسید چگونه ای در این شب ها تو؟

گفتم که اسیر مشق شب ها با تو

گفتا که به خورشید شکایت ببریم

گفتم که نگه دار زبان حالا تو!

رباعی ۷

بر سفره ی آب هم پذیرایی نیست

سر را بزنم به صخره ای؟ جایی نیست

مانند مسیر موج بی برگشتم

جایی که کویر هست و دریایی نیست

رباعی ۶

از شدّت گریه آستین می خوردم

هی زخم زبان از آن و این می خوردم

ای شیخ کدام فطریّه مال من است

من غالب اوقات زمین می خوردم

رباعی ۵

روز خوش سر نهادنم آمده است

در پیش تو ایستادنم آمده است

سی روز لبم را نرساندم به لبت

هنگام زکات دادنم آمده است

رباعی ۴

کوتاه نیا که ساربان بد می رفت

حرف از همه جا بود که می زد می رفت

شب های مناجات و دعا را بردند

جایی که نباید که نباید می رفت